Stage 13 - Cześć córciu jak tam u Ciebie?

Są tacy , którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna , bo człowiek uciekając od miłości , ucieka od samego życia. Ja właśnie taka jestem.

Od pięciu dni jestem już w izolatce. I muszę stwierdzić , że powoli niszczę się od środka. Nie mam pojęcia dlaczego ale Niall mnie nie odwiedza. Przecież jest  był moim przyjacielem. Pamiętam to jak wczoraj. Chociaż możliwe , że to było wczoraj.



- Dzień dobry ja do Nancy Payne.
- Przykro mi , ale pani Payne nie pozwoliła spotykać się Nann z kimkolwiek. 
- Jak to?
- Tak to. Proszę już wyjść.
- Muszę się z nią zobaczyć!
- Ochrona , zabrać go stąd...




Taka już jest rzeczywistość. A teraz wczujcie się w moją rolę. Siedzicie całe dnie na krześle, tępo wpatrując się w świat za kratami. Nic nie jecie, od czasu do czasu ugryziecie owoce przyniesione przez NIEGO. Ja właśnie tak robię. Nie dlatego , aby zrobić im na złość....chociaż to też po części prawda. Nie wiem w jakim celu matka nie pozwala się mi z nikim witać. Właściwie to godzinę temu wyszła ode mnie. A weszła mówiąc: Cześć córciu jak tam u Ciebie?
Nigdy nie zrozumiem dorosłych. Są zbyt skomplikowani. Wracając do mnie... pocięłam się. Tak. Znalazłam pod łóżkiem niesprzątnięty kawałek szkła. I stało się. Nadgarstki z bliznami , anorektyczką to ja już zostałam , biała skóra. Żadnego uśmiechu na twarzy. Nawet przestałam odpowiadać tym paniusiom , które faszerują mnie leczkami mówiąc: "Pomoże Ci. Zaufaj mi."
Tak kuźwa pomaga , że nie mam ochoty żyć. Chcę do moich koni. Do Eleanor. Danielle i Perrie nie miałam jeszcze okazji poznać więc nie wiem. Ale tęsknię za El. Jest świetna. BUT I'm Fine. Nic się przecież nie dzieje.
- Mogę? - usłyszałam szept. Nawet nie raczyłam odwrócić głowy. Nie mam pojęcia kto przyszedł. Mam wyjebane. Gdy dana osoba podeszła , odwróciłam głowę.
- El? - szepnęłam ledwo słyszalnie. - Jak Cię wpuścili?
- Przyjechałam z Lou. - usiadła obok mnie. - Zajmuję się twoimi końmi.
- Czy on też wejdzie? - spuściłam głowę. - Chcę aby zobaczył co jego kolega zrobił ze swoją siostrą.
- Wyglądasz okropnie. - zapłakała. - Jesteś tak blada , że mogę wszystkie żyły policzyć. Jezu Una coś to zrobiła?!
Odkryła moje dłonie z napisem I'm Fine. Pojedyncza łza spłynęła na moje cięcia.
Wstała wychodząc z izolatki. Czego ty idiotko oczekiwałaś?! Że przyjedzie i zostanie z tobą? Pewnie idzie szukać innej przyjaciółki.
- Nann? - Tommo wszedł zaraz za Eleanor. Uf....Jednak nie.
- Cześć. - powiedziałam bez uśmiechu. Tomlinson zawsze umiał pocieszyć. Lecz nie teraz. Nie uda mu się. Za bardzo jestem w dołku.
- Boże... - odwrócił głowę.
- Jak się tu dostaliście? - zapytałam. - Nikt do mnie nie może wchodzić.
- Weszliśmy bez pozwolenia. - wzruszył ramionami. Spojrzałam na niego zdziwiona.
- No tak. - przyznała brunetka. Spuściłam głowę.
- Chyba na państwa już czas. - za nami zjawił się ochroniarz z moją matką. Wtopiłam ponownie wzrok w okno. Przyjaciele wyszli zostawiając mnie z moją matulą. Dosiadła się do mnie.
- Więc...- zaczęła. - Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś?
Zwróciłam swój zabójczy wzrok na jej twarz. Pokazałam dłonie.
Zatkało ją. Spojrzałam ponownie na park za oknem.
-  To ja już może pójdę. - pospiesznie wstała ,  zatrzaskując za sobą drzwi. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Nigdy się nie oduczy trzaskania. Czy to drzwiami czy ludzkimi uczuciami...

_______________________________________________

Dziękuję za komentowanie mojego beznadziejnego bloga :) Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Następny pojawi się w weekend lub jeżeli zdążę - wcześniej. Pozdrawiam i pobijmy ten rekord w SOML !!

RiDa